Strój kobiecy:
Koszula biała, lniana z przyramkami wiązana pod szyją czerwoną tasiemką i ozdobiona (przyramki, mankiety i rozcięcie z przodu koszuli), najczęściej czerwonym lub czarnym haftem;
Gorset bordowy, zielony lub granatowy wełniany lub aksamitny zdobiony koralikami i cekinami;
„Fartuch” (spódnica) suto marszczony z czterech lub przynajmniej z dwóch półek (tj. czterech szerokości płótna),
Zapaska szyta z jednej lub dwóch półek, zdobiona na krawędziach haftem czerwonym lub czarnym;
Sukmanka wełniana siwa (ciemnoniebieska lub szafirowa), przepasana kolorową krajką w okolicach Kolbuszowej. Raniżowa i Grębowa sukmanki posiadały granatowe, a w okolicach Leżajska czerwone lub amarantowe stojące kołnierze i wyłogi rękawów.
Zimą kobiety nosiły „szuby” (kożuchy podbite czarnym futrem baranim). Mężatki nosiły na głowie specjalnie wiązaną lnianą chustę czepkową, pod którą znajdowała się „chamełka” (obrączka z lipowego drzewa), na którą nawinięte były włosy pod czepkiem z koronki siatkowej. Do stroju odświętnego mężatek należała płachta – „łoktuska” (szeroka chusta lniana składana po przekątnej i zarzucana na plecy).
Strój męski:
Portki brązowe lub siwe (niebieskie) na troki (ściągnięte sznurkiem lub tasiemką, z rozporkiem z boku) lub – później – portki „na oszewkę” (zapinane na guzik).
Koszula przewiązana pasem lub sznurkiem i wypuszczona na wierzch portek,
„Płótnianka” lniana, przepasana pasem (rodzaj płaszcza) lub sukmana z brązowego płótna rakszawskiego;
Kapelusz słomiany lub okrągła czapka magierka z brązowego płótna ozdobiona kukurydzą (cztery chwosty z czerwonej włóczki);
W zimie bogatsi gospodarze nosili białe kożuchy odwrócone wełną pod spód. Niegdyś noszono łapcie z łyka lipowego lub skórzane chodaki uszyte z jednego kawałka skóry (podobne do góralskich kierpców).
Torba skórzana, przewieszona przez ramię .
Strój lasowiacki nie był jednolity, na podstawie badań można wyróżnić kilka lokalnych odmian: z Kolbuszowej, Tarnobrzega i Leżajska.